نکاتی شگفت انگیز و جالب توجه در مورد کشور مالزی قسمت دوم

توریست مالزی – طبیعت و گردشگری پارک ملی کینابالو خانه گیاه انگلی Rafflesia arnoldii یا گل مردار می باشد. این موجود خود را کاملا درون گیاه میزبان جاسازی کرده...
توریست مالزی – طبیعت و گردشگری
پارک ملی کینابالو خانه گیاه انگلی Rafflesia arnoldii یا گل مردار می باشد. این موجود خود را کاملا درون گیاه میزبان جاسازی کرده و تنها قسمت گل آن قابل مشاهده می باشد. شکوفه آن تا یک متر عرض داشته و وزن آن به اندازه ۶٫۸ کیلوگرم می باشد.
تامان ناگارا (Taman Negara) که از پارک های ملی مالزی می باشد یکی از قدیمی ترین جنگل های بارانی روی کره زمین است. در حدود ۱۳۰ میلیون سال پیش این جنگل های گرمسیری از آمازون نیز بزرگتر بوده اند. این پارک ملی بیش از ۱۰ هزار گونه گیاهی، هزار نوع پروانه، ۱۴۰ گونه از حیوانات، ۳۵ نوع پرنده، ۱۰۰ نوع مار و ۱۵۰ هزار گونه از حشرات در آن زندگی می کنند.
بر اساس گفته سازمان جهانی گردشگری، مالزی در سال ۲۰۰۹ به نهمین کشور پر بازدید جهان تبدیل شده و در این سال ۲۳٫۶ میلیون بازدیدکننده از این کشور دیدن کرده اند.
مالزی سومین تولید کننده کائوچو طبیعی در جهان می باشد. در سال ۲۰۱۱ این کشور نزدیک به یک میلیون تن کائوچو تولید کرده است.
علاوه بر این ها بلندترین درخت استوایی به نام تولانگ (Tualang) در مالزی قرار گرفته و قطر پایه آن ۳ متر می باشد. ارتفاع این درخت در حدود ۸۰ متر است.
اورانگوتان یاانسان جنگلی در زبان مالایی، نزدیک ترین نسل به انسان ها می باشد. اورانگوتان ها تنها در حیات وحش برونئو و سوماترا مشاهده می شوند.
مالزی محل زندگی یکی از بزرگترین جمعیت های مار شاه کبری در جهان می باشد. آن ها طولانی ترین مارهای سمی در دنیا بوده که طول آن تا ۵٫۷ متر می رسد. طولانی ترین کبری ای که تاکنون شناخته شده در باغ وحش لندن وجود داشته که قبل از جنگ جهانی دوم اندازه آن به ۵٫۷ متر رسیده بوده است.
بزرگترین تخم حشرات در مالزی مربوط به Heteopteryx dilitata بوده که اندازه این حشره تا ۱۵ سانتی متر می رسد. اندازه تخمی که این موجود می گذارد ۱٫۳ سانتی متر و بزرگتر از یک بادام زمینی است.
آب گرم های ماهی های موجود در مالزی معنای جدیدی را در عبارت تغذیه ماهی ها به وجود آورده اند. مشتریان پاهای خود را در یک تشت پر از ماهی های کوچک مخصوص فرو برده و آن ها به آرامی پوست های مرده روی پاها را از بین می برند. این ها به دکتر ماهی نیز مشهور می باشند.

نحوه زندگی
به طور سنتی زنان باردار مالزی نباید چیزی را بکشد، گره بزند یا حتی ببرد زیرا ممکن است منجر به علایم تولدی یا تغییر شکل کودک شود.
در مالزی به طور کلی اشاره کردن به مردم یا چیزی با انگشت اشاره بی ادبی به شمار می رود.
تاریخ مالزی به سهارا مالایو (Sejarah Melayu) باز می گردد. این دوره با اسکندر مقدونی آغاز شده شده و گفته می شود نیاکان سلطنت مالایی ها می باشد.
ورزش بومی مالایی به والیبال شباهت دارد. منشاء این ورزش سیام و ملکا می باشد. در این ورزش دو یا چند بازیکن به صورت دایره ای شکل قرار گرفته و به توپ ضربه با پا ضربه می زنند. هدف این است که توپ به زمین برخورد نکند. بازیکنان می توانند از هر چیزی استفاده نمایند اما دست های آن ها برای نگه داشتن توپ در هوا می باشند. قوانین دقیقی تدوین شده و بازی ها به طور رسمی از سال ۱۹۶۵ در جنوب شرق آسیا برگزار می شود.
مالزیایی ها خود را به دو دسته بومیپوترا (Bumiputera) یا غیر آن تقسیم می کنند. بومیپوترا به معنی فرزند خاک می باشد. مسلمانان هندی بومیپوترا بوده اما مالزیایی های اجدادی از مناطقی مانند چین به این سرزمین آمده اند.
به نظر می رسد که کلمه انگلیسی سس قرمز (ketchup) از کلمه هوکی ke-tsiap گرفته شده است. این یک سس قارچ تخمیر شده است که چینی ها آن را وارد مالزی نموده اند.
نوشیدنی ملی مالزی ته تاریک (teh Tarik) یا چای کشیده می باشد که در آن چای توسط مردان در فاصله ای حدودا یک متری از یک فنجان به دیگری ریخته شده بدون آنکه روی زمین بریزد. این کار برای خنک کردن چای مشتریان می باشد اما تبدیل به یکی از هنرهای مالزی شده است.
خانه های مشترک مالزیایی ها به طور میانگین در آن ها بین ۲۰ تا ۲۵ درب وجود دارد. برخی از آن ها ۶۰ درب را نیز در خود جای داده اند. هر درب نشانه وجود یک خانواده است. برخی از خانواده ها ممکن است خانه های بزرگ خود را نیز به اشتراک بگذارند.
ایالت های صباح و ساراواک قوانین مهاجرتی خود را دارند. بنابراین تمامی مالزیایی ها برای اینکه از شبه جزیره به بخش شرقی سفر کنند می بایست گذرنامه همراه خود داشته باشند.
در سال ۱۹۹۷ دولت مالزی اعلام کرد که چراغ ها در تمام سینماها روشن باقی می ماند تا از در آغوش کرفتن افراد ممانعت شود.
جیمی چو (Jimmy Choo) طراح مشهور کفش در جهان در سال ۱۹۶۱ در شهر پنانگ مالزی متولد شد. خلاقیت های طراحی او مورد علاقه شاهزاده دیانا قرار داشت. او در سال ۲۰۰۳ از ملکه الیزابت دوم جایزه دریافت نموده است.
اگرچه که سر بریدن در بورنئو تا حد زیادی از بین رفته است اما هنوز چند مورد گزارش می شود. تا قرن بیستم میلادی این کار یکی از عادات قبایل مالزیایی بوده و قبیله ایبان از همه آن ها ترسناک تر به شمار می رفت. جمجمه های به دست آمده نشانی از مردانگی افراد بوده است. بسیاری از قبایل دایاک نیز این کار را جشن می گرفتند. به عنوان مثال آن ها از پوسته نارگیل برای تازه نگه داشتن سر جدا شده استفاده می کرده اند.

منبع: الی گشت

پاسخی ارسال کنید

*

*

پنج × پنج =

آخرین اخبار

زیر آسمان کوالالامپور

^
error: Content is protected !!