توریست مالزی
۲۹ آبان ۱۴۰۲
توریست مالزی – اسفناج چینی ممکن است به رنگ سبز یا سبز با نقاط برجسته زرشکی و یا زرشکی باشد. طعم آن بسیار شبیه به انواع استاندارد اسفناج است و انواع قرمز شیرین تر است. در مورد اکثر سبزی های برگ دار، برگهای جوان تر برای مصرف خام ترجیح داده می شوند، در حالی که برگهای بزرگتر معمولاً بخارپز یا سرخ می شوند. اسفناج چینی در تمام طول سال موجود است.
در طب سنتی چینی برای درمان گرمازدگی، سم زدایی بدن و بهبود شکستگی ها استفاده شده است. از نظر ژنتیکی، شبیه به گونه های وحشی باستانی است و مواد غذایی بالایی دارد.
از آنجا که این نوع اسفناج سرشار از نیترات، پتاسیم و اسیدهای اگزالیک است، توصیه می شود در صورت ابتلا به بیماری کلیوی، مقادیر زیادی مصرف نکنید. اسفناج چینی حاوی آهن، مس، کربوهیدرات، کلسیم، فولات، ویتامین A ، B6 و ویتامین C. است و منبع پروتئین کاملی است و حاوی یک مجموعه کامل اسیدهای آمینه است. پروتئین موجود در برگ ها به کاهش سطح انسولین در خون کمک می کند و هورمونی را ترشح می کند که گرسنگی و اشتها را کاهش می دهد و به کاهش وزن کمک می کند.
اسفناج چینی در آمریکای شمالی و جنوبی باستان به وفور یافت می شد. اعتقاد بر این است که توسط مایاها، آزتک ها، اینکاها مصرف شده و از آن به عنوان ‘غذای خدایان’ یاد می شود. فاتحان اسپانیایی تقریباً جمعیت اسفناج چینی را از بین بردند و کشت آن را در دهه ۱۵۰۰ ممنوع کردند.
در طب سنتی چینی برای درمان گرمازدگی، سم زدایی بدن و بهبود شکستگی ها استفاده شده است. از نظر ژنتیکی، شبیه به گونه های وحشی باستانی است و مواد غذایی بالایی دارد.
از آنجا که این نوع اسفناج سرشار از نیترات، پتاسیم و اسیدهای اگزالیک است، توصیه می شود در صورت ابتلا به بیماری کلیوی، مقادیر زیادی مصرف نکنید. اسفناج چینی حاوی آهن، مس، کربوهیدرات، کلسیم، فولات، ویتامین A ، B6 و ویتامین C. است و منبع پروتئین کاملی است و حاوی یک مجموعه کامل اسیدهای آمینه است. پروتئین موجود در برگ ها به کاهش سطح انسولین در خون کمک می کند و هورمونی را ترشح می کند که گرسنگی و اشتها را کاهش می دهد و به کاهش وزن کمک می کند.
اسفناج چینی در آمریکای شمالی و جنوبی باستان به وفور یافت می شد. اعتقاد بر این است که توسط مایاها، آزتک ها، اینکاها مصرف شده و از آن به عنوان ‘غذای خدایان’ یاد می شود. فاتحان اسپانیایی تقریباً جمعیت اسفناج چینی را از بین بردند و کشت آن را در دهه ۱۵۰۰ ممنوع کردند.
