توریست مالزی
۹ مرداد ۱۴۰۲
توریست مالزی – برخی از اعضای جامعه بیش از ۱۰ سال است که در مالزی هستند.
به گزارش FMT، بیش از ۴۰ نفر از پناهجویان ایرانی مقابل دفتر کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل در کوالالامپور تجمع کردند، تا به تاخیر در اسکان مجدد خود اعتراض کنند.
اهورا جنابزداه، ۲۶ ساله، رهبر جامعه پناهجویان ایرانی در مالزی، مدعی است که این جامعه در بسیاری از موارد فراموش شده است. جامعه پناهندگان ایرانی همیشه توسط کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل نادیده و فراموش شده است.
او به خبرنگاران گفت: ما به عنوان جامعه ای کوچک با کمتر از ۵۰۰ پناهجو، همیشه کمترین توجه، حمایت، کمک های معیشتی و فرصت های اسکان مجدد را دریافت کرده ایم. برخی از اعضای جامعه بیش از ۱۰ سال است که در مالزی گیر افتاده اند. ما خانواده‌های آسیب‌پذیری داریم که بیش از ۱۰ سال است که در مالزی تحت نظارت کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل هستند و به حقوق اولیه مدنی دسترسی ندارند، با این حال می‌بینیم که پناهجویانی از ملیت‌های دیگر که بعداً وارد شده‌اند، قبل از ما اسکان داده می‌شوند.»
او همچنین این سوال را مطرح کرد که چرا کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل (UNHCR) مدعی است که اسکان مجدد بر اساس آسیب پذیری شرایط فرد تعیین می شود، ‘با این حال آنها سال ها از نظارت بر جامعه پناهندگان ایرانی غفلت کرده اند’. چرا واحد اسکان مجدد یک بار درخواست ملاقات با رهبران جامعه برای جمع آوری اطلاعات مناسب و شناسایی اعضای آسیب پذیر برای تسریع در روند اسکان را نداشته است؟ ما از کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل می‌خواهیم تا کمک‌های معیشتی را به خانواده‌های دارای نیازهای فوری تسهیل کند.»
مالزی کنوانسیون پناهندگان ۱۹۵۱ سازمان ملل را امضا نکرده است. این بدان معناست که فاقد زیرساخت قانونی برای مدیریت پناهندگان است و بنابراین تنها می تواند به عنوان یک کشور ‘ترانزیت’ عمل کند.
به گزارش FMT، بیش از ۴۰ نفر از پناهجویان ایرانی مقابل دفتر کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل در کوالالامپور تجمع کردند، تا به تاخیر در اسکان مجدد خود اعتراض کنند.
اهورا جنابزداه، ۲۶ ساله، رهبر جامعه پناهجویان ایرانی در مالزی، مدعی است که این جامعه در بسیاری از موارد فراموش شده است. جامعه پناهندگان ایرانی همیشه توسط کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل نادیده و فراموش شده است.
او به خبرنگاران گفت: ما به عنوان جامعه ای کوچک با کمتر از ۵۰۰ پناهجو، همیشه کمترین توجه، حمایت، کمک های معیشتی و فرصت های اسکان مجدد را دریافت کرده ایم. برخی از اعضای جامعه بیش از ۱۰ سال است که در مالزی گیر افتاده اند. ما خانواده‌های آسیب‌پذیری داریم که بیش از ۱۰ سال است که در مالزی تحت نظارت کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل هستند و به حقوق اولیه مدنی دسترسی ندارند، با این حال می‌بینیم که پناهجویانی از ملیت‌های دیگر که بعداً وارد شده‌اند، قبل از ما اسکان داده می‌شوند.»
او همچنین این سوال را مطرح کرد که چرا کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل (UNHCR) مدعی است که اسکان مجدد بر اساس آسیب پذیری شرایط فرد تعیین می شود، ‘با این حال آنها سال ها از نظارت بر جامعه پناهندگان ایرانی غفلت کرده اند’. چرا واحد اسکان مجدد یک بار درخواست ملاقات با رهبران جامعه برای جمع آوری اطلاعات مناسب و شناسایی اعضای آسیب پذیر برای تسریع در روند اسکان را نداشته است؟ ما از کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل می‌خواهیم تا کمک‌های معیشتی را به خانواده‌های دارای نیازهای فوری تسهیل کند.»
مالزی کنوانسیون پناهندگان ۱۹۵۱ سازمان ملل را امضا نکرده است. این بدان معناست که فاقد زیرساخت قانونی برای مدیریت پناهندگان است و بنابراین تنها می تواند به عنوان یک کشور ‘ترانزیت’ عمل کند.
