توریست مالزی
۱۷ آبان ۱۳۹۹
توریست مالزی – کامرون هایلندز به عنوان توسعه یافته ترین تفریح گاه کوهستانی مالزی و در ارتفاع ۱۸۰۰ متر از سطح دریا به واسطه وجود کشت زارهای وسیع چای از دیگر مناطق کوهستانی کشور متمایز می گردد. امروزه صنعت چای در مالزی همانند صنایع دیگر با نیروی کار بالا، از کارگران بنگلادشی استفاده می کنند. به وسیله تور از برخی کشت زارهای چای به استثنای روزهای دوشنبه می توان بازدید نمود و در روزهای یکشنبه چیدن برگ های چای انجام نمی شود.
زیباترین مزرعه چای در سونگای پالاس واقع در برینچانگ مرتفع ترین بخش کامرون هایلندز قرار دارد و قدیمی ترین کارخانه فرآوری برگ های سبز چای نیز در سال ۱۹۲۹ در مزرعه فارلیه در نزدیکی هابو ساخته شد که هنوز نیز از همان فناوری اولیه استفاده می کند. قابل دسترس ترین مزرعه چای جهت عکس برداری املاک بارات تی در تاناه راتا می باشد که دارای یک چایخانه است. دو مزرعه نخست یاد شده متعلق به شرکت محلی تولید چای «Boh» می باشند که دارای تعداد زیادی «چایخانه» در شهرهای بزرگ و مزارع چای خود می باشد.
کامرون هایلندز با وجود اینکه بخشی از ایالت پاهانگ محسوب می شود اما فقط از طریق شهر تاپاه در ایالت پراک قابل دسترس می باشد. از این شهر اتوبوس ها هر ساعت یک بار به مقصد کامرون هایلندز حرکت می کنند و همچنین می توان یک تاکسی را بطور دربست کرایه نمود. از کوالالامپور و پینانگ اتوبوس های سریع السیر به مقصد کامرون هایلند حرکت می کنند. اگر با خودرو شخصی سفر می کنید، در شمال شهر تاپاه در امتداد جاده قدیمی یک خروجی وجود دارد که از طریق چندریانگ شما را به یک آبشار پلکانی بسیار زیبا به نام «لاتا کینجانگ» هدایت می کند. این آبشار از امتداد بزرگراه شمال – جنوب به خوبی قابل مشاهده است و پله های بتونی آن به یک پل معلق منتهی می شوند. افراد بومی که در پای آبشار زندگی می کنند آبشارهای کوچک دیگر این منطقه را به شما نشان می دهند و با پرداخت مبلغ کمی به آنها می توانید از باغ های میوه «دوریان» آنها در جنگل دیدن کنید. البته برای ورود به این منطقه که یک جنگل حفاظت شده است باید از قبل مجوز لازم را از اداره جنگل بانی در تاپاه تهیه نمایید.
از شهر تاپاه جاده کامرون هایلندز از میان جنگل انبوه درختان مخروطی، سرخس ها و خیزران ها به یک سربالایی به طول ۹۰ کیلومتر وارد می شود. این منطقه به خاطر وجود درختان سرخس و گل های ارکیده وحشی شهرت دارد. در هنگام طی این مسیر سربالایی از کنار بومیان این منطقه عبور می کنید که یا سوار بر موتورسیکلت یا با پای پیاده در حالی که تورهای شکار پروانه را با خود حمل می کنند به سمت روستای خود در حرکت هستند. پس از طی ۴۵ کیلومتر به اولین منطقه مسکونی کوچک می رسید، ۴ کیلومتر جلوتر دریاچه مصنوعی سلطان ابوبکر قرار دارد. این دریاچه به وسیله ساخت یکی از قدیمی ترین سدهای کشور بر روی رودخانه برتام جهت تامین برق منطقه کامرون هایلندز بوجود آمده است. بر روی یک پرتگاه در بالای دریاچه نخستین هتل ساخته شده به سبک تئودور با چشم انداز به دره قرار گرفته است.
با پشت سر گذاشتن دریاچه زمین های کشاورزی وسیع نمایان می شوند بطوری که به این منطقه لقب پایتخت سبزی جات شبه جزیره داده شده است. کشاورزان چینی نیز در این منطقه کارگران بنگلادشی را استخدام نموده اند و عدم استفاده از سموم شیمیایی دفع آفات نباتی و تمایل به کشاورزی آلی در میان آنها رواج دارد. پس از طی ۱۵ کیلومتر به شهرستان اصلی این منطقه یعنی تاناه راتا می رسید که یک مرکز توریستی پرجنب و جوش با هتل ها، فروشگاه ها و رستوران های متنوع می باشد.
پیشرفت هایی که امروز در این شهر مشاهده می شوند بسیار متفاوت از توصیفی است که ویلیام کامرون، نقشه بردار دولت استعماری طی سفر خود به این منطقه در سال ۱۸۸۵ از آن گزارش نموده است. این منطقه حتی برای اهالی بومی ساکن در نواحی کم ارتفاع منطقه ناشناخته بود اما پس از مدت کوتاهی چای کاران و پس از آنها کشاورزان با ادعای مالکیت بر زمین های فلات منطقه برای انتقال محصولات خود به بازار به احداث جاده اقدام نمودند. تاناه راتا، امروز بخاطر تنوع گردشگرانی که از آن دیدن می کنند محبوبیت یافته و برخی از آنها که از نواحی کم ارتفاع تر به این محل سفر می کنند برایشان دیدن شومینه های روشن در خانه ها و وجود صبحانه و غذاهای متنوع اروپایی و انگلیسی در فهرست غذاهای رستوران ها کمی غیرمنتظره است.
زیباترین مزرعه چای در سونگای پالاس واقع در برینچانگ مرتفع ترین بخش کامرون هایلندز قرار دارد و قدیمی ترین کارخانه فرآوری برگ های سبز چای نیز در سال ۱۹۲۹ در مزرعه فارلیه در نزدیکی هابو ساخته شد که هنوز نیز از همان فناوری اولیه استفاده می کند. قابل دسترس ترین مزرعه چای جهت عکس برداری املاک بارات تی در تاناه راتا می باشد که دارای یک چایخانه است. دو مزرعه نخست یاد شده متعلق به شرکت محلی تولید چای «Boh» می باشند که دارای تعداد زیادی «چایخانه» در شهرهای بزرگ و مزارع چای خود می باشد.
کامرون هایلندز با وجود اینکه بخشی از ایالت پاهانگ محسوب می شود اما فقط از طریق شهر تاپاه در ایالت پراک قابل دسترس می باشد. از این شهر اتوبوس ها هر ساعت یک بار به مقصد کامرون هایلندز حرکت می کنند و همچنین می توان یک تاکسی را بطور دربست کرایه نمود. از کوالالامپور و پینانگ اتوبوس های سریع السیر به مقصد کامرون هایلند حرکت می کنند. اگر با خودرو شخصی سفر می کنید، در شمال شهر تاپاه در امتداد جاده قدیمی یک خروجی وجود دارد که از طریق چندریانگ شما را به یک آبشار پلکانی بسیار زیبا به نام «لاتا کینجانگ» هدایت می کند. این آبشار از امتداد بزرگراه شمال – جنوب به خوبی قابل مشاهده است و پله های بتونی آن به یک پل معلق منتهی می شوند. افراد بومی که در پای آبشار زندگی می کنند آبشارهای کوچک دیگر این منطقه را به شما نشان می دهند و با پرداخت مبلغ کمی به آنها می توانید از باغ های میوه «دوریان» آنها در جنگل دیدن کنید. البته برای ورود به این منطقه که یک جنگل حفاظت شده است باید از قبل مجوز لازم را از اداره جنگل بانی در تاپاه تهیه نمایید.
از شهر تاپاه جاده کامرون هایلندز از میان جنگل انبوه درختان مخروطی، سرخس ها و خیزران ها به یک سربالایی به طول ۹۰ کیلومتر وارد می شود. این منطقه به خاطر وجود درختان سرخس و گل های ارکیده وحشی شهرت دارد. در هنگام طی این مسیر سربالایی از کنار بومیان این منطقه عبور می کنید که یا سوار بر موتورسیکلت یا با پای پیاده در حالی که تورهای شکار پروانه را با خود حمل می کنند به سمت روستای خود در حرکت هستند. پس از طی ۴۵ کیلومتر به اولین منطقه مسکونی کوچک می رسید، ۴ کیلومتر جلوتر دریاچه مصنوعی سلطان ابوبکر قرار دارد. این دریاچه به وسیله ساخت یکی از قدیمی ترین سدهای کشور بر روی رودخانه برتام جهت تامین برق منطقه کامرون هایلندز بوجود آمده است. بر روی یک پرتگاه در بالای دریاچه نخستین هتل ساخته شده به سبک تئودور با چشم انداز به دره قرار گرفته است.
با پشت سر گذاشتن دریاچه زمین های کشاورزی وسیع نمایان می شوند بطوری که به این منطقه لقب پایتخت سبزی جات شبه جزیره داده شده است. کشاورزان چینی نیز در این منطقه کارگران بنگلادشی را استخدام نموده اند و عدم استفاده از سموم شیمیایی دفع آفات نباتی و تمایل به کشاورزی آلی در میان آنها رواج دارد. پس از طی ۱۵ کیلومتر به شهرستان اصلی این منطقه یعنی تاناه راتا می رسید که یک مرکز توریستی پرجنب و جوش با هتل ها، فروشگاه ها و رستوران های متنوع می باشد.
پیشرفت هایی که امروز در این شهر مشاهده می شوند بسیار متفاوت از توصیفی است که ویلیام کامرون، نقشه بردار دولت استعماری طی سفر خود به این منطقه در سال ۱۸۸۵ از آن گزارش نموده است. این منطقه حتی برای اهالی بومی ساکن در نواحی کم ارتفاع منطقه ناشناخته بود اما پس از مدت کوتاهی چای کاران و پس از آنها کشاورزان با ادعای مالکیت بر زمین های فلات منطقه برای انتقال محصولات خود به بازار به احداث جاده اقدام نمودند. تاناه راتا، امروز بخاطر تنوع گردشگرانی که از آن دیدن می کنند محبوبیت یافته و برخی از آنها که از نواحی کم ارتفاع تر به این محل سفر می کنند برایشان دیدن شومینه های روشن در خانه ها و وجود صبحانه و غذاهای متنوع اروپایی و انگلیسی در فهرست غذاهای رستوران ها کمی غیرمنتظره است.
