توریست مالزی
۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۰
توریست مالزی – سِلانگور معروف به سلانگور دارالاحسان یکی از ۱۳ ایالت کشور مالزی است که بیش از ۴ میلیون جمعیت دارد.
با حرکت به سمت غرب در امتداد بزرگراه مرکزی از کوالالامپور وجود طاق های ساخته شده به سبک معماری اندلسی نشان از پشت سر گذاشتن قلمرو فدرال و ورودتان به ایالت سلانگور دارد. این طاق سنگی در سال ۱۹۷۴ برای نشان دادن سخاوت سلطان سلانگور در واگذاری کوالالامپور به عنوان پایتخت ملی به حکومت فدرال برپا شد. بیش از دو دهه بعد از آن تاریخ، پوتراجایا، پایتخت اداری جدید، در مساحتی وسیع تر احداث گردید.
سلانگور همانند کوالالامپور و پراک در طول قرن نوزدهم در میان منابع غنی قلع، نزاع ها بر سر قدرت و جنگ های داخلی رشد نمود. ساکنان اصلی سلانگور، مینانکابائوها از سوماترای غربی بودند که بعدها بوگی ها جایگزین آنها شده و سلطان نشین کنونی کوالا سلانگور را تاسیس نمودند. در سال ۱۸۹۴، سلانگور در میان چهار ایالت نخست فدراسیون ایالت های مالایا قرار داشت.
در نزدیکی پوتراجایا، سایبرجا شهر هوشمند طرح ابرگذرگاه چند رسانه ای برای شرکت های فعال در این صنعت قرار دارد و در اطراف مسجد زیبای پوتراجایا ساختمان های بزرگ اداری، اقامتگاه قصر مانند نخست وزیر و مراکز خرید بزرگ، بسیار بیش از آنچه در برنامه بلند مدت تا سال ۲۰۲۰ در نظر گرفته شده اند، هم اکنون در حال احداث می باشند.
در قرن پانزدهم سلانگور تحت کنترل تون پراک، بنداهارا(وزیر اعظم)ی معروف و قدرمند ملاکا، بود. با سقوط ملاکا به دست پرتغالی ها، بر سر کنترل سلانگور دعوا درگرفت، بخصوص به علت منابع غنی قلع در آن . در این دوره مهاجران مینانگکابائو که ۱۰۰ سال پیش از آن از سوماترا آمده بودند جای خود را به مهاجران بوگینی از سلبس (سولاوسی کنونی) دادند. اینان به عنوان سربازان مزدور کار می‌کردند و به روند استعمار هلند کمک می‌کردند. تا اواسط قرن هجدهم، بوگینی‌ها سلطانیه‌ای به مرکزیت کوالا سلانگور برپا کردند که تا امروز هم برسر کار است.
قرن نوزدهم شاهد رشد اهمیت اقتصادی قلع بود و این تجار و معدنچیان چینی بسیاری را به این منطقه کشید. در ۱۸۵۷ دو تاجر چینی وارد شراکت با دو تا از رؤسای سلانگور شدند و معادن قلعی در نزدیکی امپنگ به پا کردند. از دل همین معادن بود که شهر کوالالامپور (پایتخت امروزی مالزی) بیرون آمد. موفقیت تجارت قلع و رشد ثروت جوامع چینی به تخاصماتی بین رؤسای سلانگور و معدنچیان کشید. نتیجه جنگ داخلی طولانی مدتی بود که باعث نابودی کوالالامپور و تخریب صنعت قلع شد.
در ۱۸۷۴ و پس از اتمام جنگ داخلی، بریتانیایی‌ها کار را برای کنترل آغاز کردند. سلطان راضی شد که به تثبیت رزیدنت بریتانیا در کلانگ تن دهد و از این سال تا ۲۵ سال بعد، این ایالت رشد و رفاه بسیاری یافت که بیشتر بر پایه قلع بود. یکی از مشهورترین «رزیدنت بریتانیاًهای این ایالت، فرانک سوئتنهام بود که روابط بین سلطان‌ها و رؤسای محلی را بهبود بخشید. او سلطان‌های چهار ایالت (پراک، سلانگور، نگری سمبیلان و پاهانگ) را پای میز مذاکره کشاند و متحد کرد و این اتحاد نهایتاً در ۱۸۹۶ به ایالات فدراتیو مالایی بدل شد.
این فدراسیون از کوالالامپور اداره می‌شد که تا اوایل قرن بیستم شهری مرفه و بزرگ شده بود. «ایالات فدراتیو مالایی» در ۱۹۴۸ به «فدراسیون مالایاً بدل گشت و نهایتاً در ۱۹۶۳ به فدراسیون مالزی تغییر نام یافت. در ۱۹۷۴ کوالالامپور توسط سلطان سلانگور بخشیده شد و به عنوان منطقه فدرال اعلام شد و شهر شاه عالم نقش پایتخت ایالتی را به عهده گرفت. در اواخر دهه ۱۹۹۰ بخش دیگری از ایالت نیز جدا شد و به عنوان پایتخت اجرایی فدرال پوتراجایاً، اعلام شد.
پسوند عربی نام این استان، «دارالحسان» است. این ایالت همچنین غنی‌ترین و توسعه‌یافته‌ترین ایالت مالزی است و در ۲۷ اوت ۲۰۰۵ رسماً به عنوان اولین ایالت توسعهٔ یافتهٔ این کشور اعلام شد.
پایتخت سلانگور، شاه عالم است و شهر کلانگ نیز عنوان پایتخت سلطنتی را دارد. پتالینگ جایا نیز از مهم‌ترین شهرهای این ایالت و کل مالزی است.
منابع: توریسم مالزی – ویکی پدیا
با حرکت به سمت غرب در امتداد بزرگراه مرکزی از کوالالامپور وجود طاق های ساخته شده به سبک معماری اندلسی نشان از پشت سر گذاشتن قلمرو فدرال و ورودتان به ایالت سلانگور دارد. این طاق سنگی در سال ۱۹۷۴ برای نشان دادن سخاوت سلطان سلانگور در واگذاری کوالالامپور به عنوان پایتخت ملی به حکومت فدرال برپا شد. بیش از دو دهه بعد از آن تاریخ، پوتراجایا، پایتخت اداری جدید، در مساحتی وسیع تر احداث گردید.
سلانگور همانند کوالالامپور و پراک در طول قرن نوزدهم در میان منابع غنی قلع، نزاع ها بر سر قدرت و جنگ های داخلی رشد نمود. ساکنان اصلی سلانگور، مینانکابائوها از سوماترای غربی بودند که بعدها بوگی ها جایگزین آنها شده و سلطان نشین کنونی کوالا سلانگور را تاسیس نمودند. در سال ۱۸۹۴، سلانگور در میان چهار ایالت نخست فدراسیون ایالت های مالایا قرار داشت.
در نزدیکی پوتراجایا، سایبرجا شهر هوشمند طرح ابرگذرگاه چند رسانه ای برای شرکت های فعال در این صنعت قرار دارد و در اطراف مسجد زیبای پوتراجایا ساختمان های بزرگ اداری، اقامتگاه قصر مانند نخست وزیر و مراکز خرید بزرگ، بسیار بیش از آنچه در برنامه بلند مدت تا سال ۲۰۲۰ در نظر گرفته شده اند، هم اکنون در حال احداث می باشند.
در قرن پانزدهم سلانگور تحت کنترل تون پراک، بنداهارا(وزیر اعظم)ی معروف و قدرمند ملاکا، بود. با سقوط ملاکا به دست پرتغالی ها، بر سر کنترل سلانگور دعوا درگرفت، بخصوص به علت منابع غنی قلع در آن . در این دوره مهاجران مینانگکابائو که ۱۰۰ سال پیش از آن از سوماترا آمده بودند جای خود را به مهاجران بوگینی از سلبس (سولاوسی کنونی) دادند. اینان به عنوان سربازان مزدور کار می‌کردند و به روند استعمار هلند کمک می‌کردند. تا اواسط قرن هجدهم، بوگینی‌ها سلطانیه‌ای به مرکزیت کوالا سلانگور برپا کردند که تا امروز هم برسر کار است.
قرن نوزدهم شاهد رشد اهمیت اقتصادی قلع بود و این تجار و معدنچیان چینی بسیاری را به این منطقه کشید. در ۱۸۵۷ دو تاجر چینی وارد شراکت با دو تا از رؤسای سلانگور شدند و معادن قلعی در نزدیکی امپنگ به پا کردند. از دل همین معادن بود که شهر کوالالامپور (پایتخت امروزی مالزی) بیرون آمد. موفقیت تجارت قلع و رشد ثروت جوامع چینی به تخاصماتی بین رؤسای سلانگور و معدنچیان کشید. نتیجه جنگ داخلی طولانی مدتی بود که باعث نابودی کوالالامپور و تخریب صنعت قلع شد.
در ۱۸۷۴ و پس از اتمام جنگ داخلی، بریتانیایی‌ها کار را برای کنترل آغاز کردند. سلطان راضی شد که به تثبیت رزیدنت بریتانیا در کلانگ تن دهد و از این سال تا ۲۵ سال بعد، این ایالت رشد و رفاه بسیاری یافت که بیشتر بر پایه قلع بود. یکی از مشهورترین «رزیدنت بریتانیاًهای این ایالت، فرانک سوئتنهام بود که روابط بین سلطان‌ها و رؤسای محلی را بهبود بخشید. او سلطان‌های چهار ایالت (پراک، سلانگور، نگری سمبیلان و پاهانگ) را پای میز مذاکره کشاند و متحد کرد و این اتحاد نهایتاً در ۱۸۹۶ به ایالات فدراتیو مالایی بدل شد.
این فدراسیون از کوالالامپور اداره می‌شد که تا اوایل قرن بیستم شهری مرفه و بزرگ شده بود. «ایالات فدراتیو مالایی» در ۱۹۴۸ به «فدراسیون مالایاً بدل گشت و نهایتاً در ۱۹۶۳ به فدراسیون مالزی تغییر نام یافت. در ۱۹۷۴ کوالالامپور توسط سلطان سلانگور بخشیده شد و به عنوان منطقه فدرال اعلام شد و شهر شاه عالم نقش پایتخت ایالتی را به عهده گرفت. در اواخر دهه ۱۹۹۰ بخش دیگری از ایالت نیز جدا شد و به عنوان پایتخت اجرایی فدرال پوتراجایاً، اعلام شد.
پسوند عربی نام این استان، «دارالحسان» است. این ایالت همچنین غنی‌ترین و توسعه‌یافته‌ترین ایالت مالزی است و در ۲۷ اوت ۲۰۰۵ رسماً به عنوان اولین ایالت توسعهٔ یافتهٔ این کشور اعلام شد.
پایتخت سلانگور، شاه عالم است و شهر کلانگ نیز عنوان پایتخت سلطنتی را دارد. پتالینگ جایا نیز از مهم‌ترین شهرهای این ایالت و کل مالزی است.
منابع: توریسم مالزی – ویکی پدیا
