توریست مالزی
۱۸ دی ۱۳۹۹
توریست مالزی – کانال نشنال جئوگرافی در سفری به کشور مالزی، یک موزه (Penang war museum) را به عنوان یکی از ده مکان تسخیر شده در قاره‌ی آسیا معرفی کرده است.
به کزارش کجارو، گذشته‌ی تاریک «موزه‌ی جنگ پِنَانگ» در مالزی و اتمسفر سرشار از رمز و راز آن توجه نشنال جئوگرافی را به خود جلب کرده و این مکان را در قالب برنامه‌ای موسوم به «I Wouldn’t Go In There» معرفی کرده است که در اصل به معرفی فهرست ده مقصد گردشگری معروف و البته ترسناک قاره‌ی آسیا اختصاص دارد. تهیه‌کننده‌ی این برنامه سعی کرده تا فیلمی مستند از این موزه تهیه کند که در زبان محلی به نام «بوکیت هانتو» یا «تپه‌ی روح» شناخته می‌شود. به همین منظور تیم برنامه‌ساز در سفری به این کشور، سری هم به این موزه تاریخی زده و تمامی اطلاعات مهم پیرامون این مکان تاریخی را جمع‌آوری کرده است. در نهایت این برنامه شاید به نوعی بازآفرینی تاریخ این موزه و این کشور باشد.
این موزه‌ی ترسناک درست در کنار گورستان چینی‌ها ساخته شده است که البته این حضور به ترس و وحشت حاکم بر آن افزوده است. البته به گفته‌ی یکی از برنامه‌سازان این مکان بیشتر از بُعد تاریخی تسخیر شده است تا از جانب هر نیرو یا چیز عجیب و ترسناک دیگری. مردم در نگاه اول شاید این گونه برداشت کنند که این یک برنامه‌ی تلویزیونی در مورد ارواح است؛ اما در واقع داستان این موزه بیشتر بازگویی داستانی تاریخی است. این برنامه‌ساز در ادامه اضافه می‌کند که آنها بیشتر به بررسی مکان‌هایی می‌روند که گذشته‌ای تلخ و تاریک داشته و داستان‌های ارواح بسیاری پیرامون آنها بر سر زبان‌ها است.
اما واقعیت این است که بسیاری از این مکان‌ها بیش از آنکه با حضور اشباح و ارواح نفرین شده باشند، با گذشته‌ی تاریخی خود مشکل داشته و به نوعی توسط حوادث تلخ و دردآور تسخیر شده‌اند که جادویی سیاه را بر آنها حاکم کرده است. در مورد این موزه باید گفت که بخش قابل توجهی از تاریخ آن به دوران جنگ جهانی دوم باز می‌گردد. اما برای درک بهتر وضعیت فعلی این موزه، شاید باید به یکی از داستان‌های فانتزی و خیالی اشاره کنیم.
در داستان «ولاد به سیخ کشنده» (vlad the impaler) ما شاهد حضور یک فرمانروای رومانیای هستیم که ماجرای زندگیش در نهایت به شکل گیری شخصیت فانتزی و افسانه‌ای دراکولا منتهی شد و در مورد این موزه نیز شهرت خونخواری یک کلنل ژاپنی به نام «تاداشی سوزوکی» (Tadashi Suzuki) باعث تولد داستان‌های ترسناک فراوانی پیرامون این موزه شده است. همچون افسانه‌ی دراکولا، حضور انسانی شریر باعث ایجاد شایعاتی در مورد تسخیر شده بودن این مکان شده است. مردی که ظاهرا با استفاده از شمشیر سامورایی خود، سر بسیاری از ساکنان محلی این منطقه را قطع کرده است و در نهایت به این ماجرا به زایش شبحی ختم می‌شود که به گفته بسیاری هنوز هم این تپه و این منطقه را در تسخیر خود دارد.
دیگر افسانه‌ی معروف این مکان ظاهرا به مشاهده‌ی موجوداتی عجیب که با نام «غول» معرفی می‌شوند، بازمی‌گردد که در اطراف این موزه آزادانه در رفت و آمد هستند، دست کم این آن چیزی است که کارگران بسیاری در موردش شهادت داده‌اند. آنها می‌گویند که حین تمیز کردن این محوطه در طول ده سال گذشته، بارها شاهد حضور این غول‌ها بوده‌اند. اما تاریخ این موزه چیست و در ابتدا چگونه تأسیس شده است؟
«موزه‌ی جنگ پنانگ» (Penang) در «بوکیت باتو مائونگ» (Bukit Batu Maung) در اصل قلعه‌ای نظامی است که در سال ۱۹۳۰ توسط نیروهای انگلیسی ساخته شد. در سال ۱۹۴۱ وقوع یک جنگ باعث به شهرت رسیدن این مکان شد. این قلعه بعد از پایان عملیات ساخت تحت فرماندهی نیروهای انگلیسی و با حضور نیروهای سیک و سربازان مالزی اداره می‌شد. در طول جنگ جهانی دوم نیروی ارتش ژاپن برای تسخیر این جزیره، به این قلعه یورش آورد، جنگی که در نهایت به نفع ژاپنی‌ها به پایان رسید. بعد از به تسخیر در آمدن این منطقه، این قلعه نیز به عنوان زندان مورد استفاده قرار گرفته و صحنه‌ی شکنجه و آزار و اذیت مردم شد و گذشته‌ی تاریک این بنا از همین جا شکل گرفت، جایی که به گفته‌ی مردم محلی صدها انسان گردن زده شده‌اند.
اما مدت‌ها است که آن داستان به پایان رسیده است. بعد از خاتمه‌ی جنگ این مکان همچنان با گذشته تاریک و سراسر خشونتش درگیر بود و سرانجام در سال ۲۰۰۲ به عنوان موزه، محلی برای نمایش آن چیزی شد که زمانی قصه تکراری هر روزه‌اش بود. این روزها این مکان به عنوان موزه مورد استفاده قرار گرفته و درهای آن به روی عموم مردم باز است و به عنوان بزرگ‌ترین موزه‌ی جنگ آسیای جنوب شرقی شناخته می‌شود. در این موزه هم توپ‌های قدیمی متعلق به آن دوران و هم تونل‌های زیرزمینی ارتش هنوز هم سرپا هستند. بعضی از این تونل‌ها بسیار طولانی هستند، چرا که زمانی به عنوان یک میانبر برای دسترسی ارتش به زیردریایی‌های مستقر در خلیج مورد استفاده قرار می‌گرفتند.
از جمله فعالیت‌های این موزه برگزاری تورهای شبانه است، همچنین گشت و گذار در جنگل و بازدید از استحکامات دوران جنگ جهانی دوم و گشت و گذار در تونل‌های زیر زمینی نیز از جمله برنامه‌های گردشی این منطقه است. از سوی دیگر در صورت تمایل می‌توان شب را در کمپ‌های برپا شده در این منطقه به صبح رساند. برگزاری مسابقات «پینت‌بال» از دیگر سرگرمی‌های مهیا شده برای بازدیدکنندگان این موزه است.
برای بازدید از این موزه لازم است که لباس سبک و ترجیحا خنک به تن داشته باشید، همچنین از کفش‌های راحتی و اسپری ضد حشرات استفاده کنید.
به کزارش کجارو، گذشته‌ی تاریک «موزه‌ی جنگ پِنَانگ» در مالزی و اتمسفر سرشار از رمز و راز آن توجه نشنال جئوگرافی را به خود جلب کرده و این مکان را در قالب برنامه‌ای موسوم به «I Wouldn’t Go In There» معرفی کرده است که در اصل به معرفی فهرست ده مقصد گردشگری معروف و البته ترسناک قاره‌ی آسیا اختصاص دارد. تهیه‌کننده‌ی این برنامه سعی کرده تا فیلمی مستند از این موزه تهیه کند که در زبان محلی به نام «بوکیت هانتو» یا «تپه‌ی روح» شناخته می‌شود. به همین منظور تیم برنامه‌ساز در سفری به این کشور، سری هم به این موزه تاریخی زده و تمامی اطلاعات مهم پیرامون این مکان تاریخی را جمع‌آوری کرده است. در نهایت این برنامه شاید به نوعی بازآفرینی تاریخ این موزه و این کشور باشد.
این موزه‌ی ترسناک درست در کنار گورستان چینی‌ها ساخته شده است که البته این حضور به ترس و وحشت حاکم بر آن افزوده است. البته به گفته‌ی یکی از برنامه‌سازان این مکان بیشتر از بُعد تاریخی تسخیر شده است تا از جانب هر نیرو یا چیز عجیب و ترسناک دیگری. مردم در نگاه اول شاید این گونه برداشت کنند که این یک برنامه‌ی تلویزیونی در مورد ارواح است؛ اما در واقع داستان این موزه بیشتر بازگویی داستانی تاریخی است. این برنامه‌ساز در ادامه اضافه می‌کند که آنها بیشتر به بررسی مکان‌هایی می‌روند که گذشته‌ای تلخ و تاریک داشته و داستان‌های ارواح بسیاری پیرامون آنها بر سر زبان‌ها است.
اما واقعیت این است که بسیاری از این مکان‌ها بیش از آنکه با حضور اشباح و ارواح نفرین شده باشند، با گذشته‌ی تاریخی خود مشکل داشته و به نوعی توسط حوادث تلخ و دردآور تسخیر شده‌اند که جادویی سیاه را بر آنها حاکم کرده است. در مورد این موزه باید گفت که بخش قابل توجهی از تاریخ آن به دوران جنگ جهانی دوم باز می‌گردد. اما برای درک بهتر وضعیت فعلی این موزه، شاید باید به یکی از داستان‌های فانتزی و خیالی اشاره کنیم.
در داستان «ولاد به سیخ کشنده» (vlad the impaler) ما شاهد حضور یک فرمانروای رومانیای هستیم که ماجرای زندگیش در نهایت به شکل گیری شخصیت فانتزی و افسانه‌ای دراکولا منتهی شد و در مورد این موزه نیز شهرت خونخواری یک کلنل ژاپنی به نام «تاداشی سوزوکی» (Tadashi Suzuki) باعث تولد داستان‌های ترسناک فراوانی پیرامون این موزه شده است. همچون افسانه‌ی دراکولا، حضور انسانی شریر باعث ایجاد شایعاتی در مورد تسخیر شده بودن این مکان شده است. مردی که ظاهرا با استفاده از شمشیر سامورایی خود، سر بسیاری از ساکنان محلی این منطقه را قطع کرده است و در نهایت به این ماجرا به زایش شبحی ختم می‌شود که به گفته بسیاری هنوز هم این تپه و این منطقه را در تسخیر خود دارد.
دیگر افسانه‌ی معروف این مکان ظاهرا به مشاهده‌ی موجوداتی عجیب که با نام «غول» معرفی می‌شوند، بازمی‌گردد که در اطراف این موزه آزادانه در رفت و آمد هستند، دست کم این آن چیزی است که کارگران بسیاری در موردش شهادت داده‌اند. آنها می‌گویند که حین تمیز کردن این محوطه در طول ده سال گذشته، بارها شاهد حضور این غول‌ها بوده‌اند. اما تاریخ این موزه چیست و در ابتدا چگونه تأسیس شده است؟
«موزه‌ی جنگ پنانگ» (Penang) در «بوکیت باتو مائونگ» (Bukit Batu Maung) در اصل قلعه‌ای نظامی است که در سال ۱۹۳۰ توسط نیروهای انگلیسی ساخته شد. در سال ۱۹۴۱ وقوع یک جنگ باعث به شهرت رسیدن این مکان شد. این قلعه بعد از پایان عملیات ساخت تحت فرماندهی نیروهای انگلیسی و با حضور نیروهای سیک و سربازان مالزی اداره می‌شد. در طول جنگ جهانی دوم نیروی ارتش ژاپن برای تسخیر این جزیره، به این قلعه یورش آورد، جنگی که در نهایت به نفع ژاپنی‌ها به پایان رسید. بعد از به تسخیر در آمدن این منطقه، این قلعه نیز به عنوان زندان مورد استفاده قرار گرفته و صحنه‌ی شکنجه و آزار و اذیت مردم شد و گذشته‌ی تاریک این بنا از همین جا شکل گرفت، جایی که به گفته‌ی مردم محلی صدها انسان گردن زده شده‌اند.
اما مدت‌ها است که آن داستان به پایان رسیده است. بعد از خاتمه‌ی جنگ این مکان همچنان با گذشته تاریک و سراسر خشونتش درگیر بود و سرانجام در سال ۲۰۰۲ به عنوان موزه، محلی برای نمایش آن چیزی شد که زمانی قصه تکراری هر روزه‌اش بود. این روزها این مکان به عنوان موزه مورد استفاده قرار گرفته و درهای آن به روی عموم مردم باز است و به عنوان بزرگ‌ترین موزه‌ی جنگ آسیای جنوب شرقی شناخته می‌شود. در این موزه هم توپ‌های قدیمی متعلق به آن دوران و هم تونل‌های زیرزمینی ارتش هنوز هم سرپا هستند. بعضی از این تونل‌ها بسیار طولانی هستند، چرا که زمانی به عنوان یک میانبر برای دسترسی ارتش به زیردریایی‌های مستقر در خلیج مورد استفاده قرار می‌گرفتند.
از جمله فعالیت‌های این موزه برگزاری تورهای شبانه است، همچنین گشت و گذار در جنگل و بازدید از استحکامات دوران جنگ جهانی دوم و گشت و گذار در تونل‌های زیر زمینی نیز از جمله برنامه‌های گردشی این منطقه است. از سوی دیگر در صورت تمایل می‌توان شب را در کمپ‌های برپا شده در این منطقه به صبح رساند. برگزاری مسابقات «پینت‌بال» از دیگر سرگرمی‌های مهیا شده برای بازدیدکنندگان این موزه است.
برای بازدید از این موزه لازم است که لباس سبک و ترجیحا خنک به تن داشته باشید، همچنین از کفش‌های راحتی و اسپری ضد حشرات استفاده کنید.
