توریست مالزی
۲۱ اردیبهشت ۱۴۰۳
توریست مالزی – دانشمندان یک «پلاستیک خودخور» ساخته‌اند که به گفته آنها می‌تواند به کاهش آلودگی کمک کند.
به گزارش بی بی سی، پالی‌یوراِتِئین در همه چیز از جلد تلفن گرفته تا کشف‌های ورزشی کاربرد دارد، اما بازیافت آن سخت است و اغلب سر از مراکز دفع زباله در می‌آورد. با این حال محققان به راه حلی شبیه به داستانهای علمی-تخیلی دست یافته‌اند. آنها با تعبیه هاگ‌های باکتری پلاستیک‌خور، ماده‌ای ساخته‌اند که نهایتا خود را از بین می‌برد. هاگ‌ها در طول عمر مفید پلاستیک بیکار می‌مانند، اما وقتی بعد از دفع در محیط در معرض مغذی‌ها (مواد ارگانیک) قرار گرفتند دوباره فعال می‌شوند و پلاستیک را می خورند.
هان سول کیم، از دانشگاه ایالتی کالیفرنیا در سن دیه‌گو، گفت امید می‌رود «بتوانیم آلودگی پلاستیکی در طبیعت را کاهش دهیم.» به علاوه هاگ‌ها ممکن است فایده دیگری هم داشته باشند، به این شکل که پلاستیک را سفت‌تر می‌کنند.
جان پوکورسکی از دیگر محققان این مطالعه گفت: «فرآیند ما مواد را قرص‌تر می‌کند، در نتیجه عمر مفید آن بیشتر می‌شود. و بعد، وقتی عمرش تمام شد، می‌توانیم آن را از محیط زیست حذف کنیم، و فرقی نمی‌کند چطور آن را دفع می‌کنیم.» او افزود هرچندین این پلاستیک درحال حاضر در مراحل آزمایشی است اما با کمک یک تولیدکننده می‌توان آن را ظرف چند سال به بازار آورد.
باکتری افزوده شده به پلاستیک از نوع «باسیلوس سوبتیلیس» است، که به طور گسترده به عنوان یک افزودنی و یک پروبیوتیک به کار می‌رود. البته این باکتری باید به طور ژنتیکی مهندسی شود تا بتواند در برابر حرارت بالایی که برای تولید پلاستیک لازم است دوام آورد. اما همه قانع نشده‌اند که بهترین کار ساخت جایگزین‌های تجزیه‌پذیر از نظر زیستی به جای پلاستیک معمولی است. برخی دانشمندان استدلال می‌کنند که خیلی بهتر است میزان پلاستیک مورد استفاده را کاهش دهیم.
دور تازه مذاکرات سازمان ملل برای رسیدن به معاهده‌ای برای آینده پلاستیک در کانادا پایان یافته است، که هدف آن رسیدگی به مشکل آلودگی پلاستیکی در جهان است. پروفسور استیو فلِچر، مدیر موسسه انقلاب پلاستیک در دانشگاه پورتسموت گفت که موثرترین راه مقابله با این مشکل توافق بر سر کاهش تولید پلاستیک است، به طوری که از نظر حقوقی الزام‌آور باشد.
او گفت: «باید در مورد راه حل‌های بالقوه از این نوع دقت به خرج داد، چون این تصور را ایجاد می‌کند که لازم نیست آنقدر نگران آلودگی پلاستیکی باشیم؛ این تصور که هر پلاستیکی که به محیط زیست راه پیدا می‌کند به سرعت، و در حالت ایده‌آل بدون خطر، تجزیه می‌شود. اما در مورد اکثریت بزرگ مواد پلاستیکی، این موضوع صادق نیست.»
نتایج این مطالعه در نشریه «نیچر کامیونیکیشنز» منتشر شده است.
به گزارش بی بی سی، پالی‌یوراِتِئین در همه چیز از جلد تلفن گرفته تا کشف‌های ورزشی کاربرد دارد، اما بازیافت آن سخت است و اغلب سر از مراکز دفع زباله در می‌آورد. با این حال محققان به راه حلی شبیه به داستانهای علمی-تخیلی دست یافته‌اند. آنها با تعبیه هاگ‌های باکتری پلاستیک‌خور، ماده‌ای ساخته‌اند که نهایتا خود را از بین می‌برد. هاگ‌ها در طول عمر مفید پلاستیک بیکار می‌مانند، اما وقتی بعد از دفع در محیط در معرض مغذی‌ها (مواد ارگانیک) قرار گرفتند دوباره فعال می‌شوند و پلاستیک را می خورند.
هان سول کیم، از دانشگاه ایالتی کالیفرنیا در سن دیه‌گو، گفت امید می‌رود «بتوانیم آلودگی پلاستیکی در طبیعت را کاهش دهیم.» به علاوه هاگ‌ها ممکن است فایده دیگری هم داشته باشند، به این شکل که پلاستیک را سفت‌تر می‌کنند.
جان پوکورسکی از دیگر محققان این مطالعه گفت: «فرآیند ما مواد را قرص‌تر می‌کند، در نتیجه عمر مفید آن بیشتر می‌شود. و بعد، وقتی عمرش تمام شد، می‌توانیم آن را از محیط زیست حذف کنیم، و فرقی نمی‌کند چطور آن را دفع می‌کنیم.» او افزود هرچندین این پلاستیک درحال حاضر در مراحل آزمایشی است اما با کمک یک تولیدکننده می‌توان آن را ظرف چند سال به بازار آورد.
باکتری افزوده شده به پلاستیک از نوع «باسیلوس سوبتیلیس» است، که به طور گسترده به عنوان یک افزودنی و یک پروبیوتیک به کار می‌رود. البته این باکتری باید به طور ژنتیکی مهندسی شود تا بتواند در برابر حرارت بالایی که برای تولید پلاستیک لازم است دوام آورد. اما همه قانع نشده‌اند که بهترین کار ساخت جایگزین‌های تجزیه‌پذیر از نظر زیستی به جای پلاستیک معمولی است. برخی دانشمندان استدلال می‌کنند که خیلی بهتر است میزان پلاستیک مورد استفاده را کاهش دهیم.
دور تازه مذاکرات سازمان ملل برای رسیدن به معاهده‌ای برای آینده پلاستیک در کانادا پایان یافته است، که هدف آن رسیدگی به مشکل آلودگی پلاستیکی در جهان است. پروفسور استیو فلِچر، مدیر موسسه انقلاب پلاستیک در دانشگاه پورتسموت گفت که موثرترین راه مقابله با این مشکل توافق بر سر کاهش تولید پلاستیک است، به طوری که از نظر حقوقی الزام‌آور باشد.
او گفت: «باید در مورد راه حل‌های بالقوه از این نوع دقت به خرج داد، چون این تصور را ایجاد می‌کند که لازم نیست آنقدر نگران آلودگی پلاستیکی باشیم؛ این تصور که هر پلاستیکی که به محیط زیست راه پیدا می‌کند به سرعت، و در حالت ایده‌آل بدون خطر، تجزیه می‌شود. اما در مورد اکثریت بزرگ مواد پلاستیکی، این موضوع صادق نیست.»
نتایج این مطالعه در نشریه «نیچر کامیونیکیشنز» منتشر شده است.
