توریست مالزی
۲۸ فروردین ۱۴۰۳
توریست مالزی – امسال ازدحام رایا یکی از بدترین ها بوده است، زیرا مردم گزارش دادند که تا ۳۰ ساعت از ساحل شرقی تا دره کلانگ در ترافیک گیر کرده بودند.
به گزارش نیواستریت تایمز، دانیل گفت: سفر وی از پاسیر ماس، کلانتان تا شاه عالم ۳۰ ساعت طول کشید. «فکر می‌کنم این بدترین ترفیکی بود که تا به حال پشت سر گذاشته‌ام، زیرا تقریباً نیمی از ۳۰ ساعت سفر تنها در کلانتان سپری شده است. در ابتدا می‌خواستم از بزرگراه ساحل شرقی بروم، اما ترافیک آنقدر بد بود که حتی یک سفر ۱۲ کیلومتری دو ساعت و نیم طول کشید. بنابراین تصمیم گرفتم دور بزنم و از گوا موسانگ عبور کنم، اما آنجا هم شلوغ بود. در نهایت از کامرون هایلندز گذشتم و به سمت بزرگراه پراک ادامه دادم.
دانیل گفت که سفر وی از ساعت ۵ بعد از ظهر روز شنبه آغاز شد و در ساعت ۱۱:۵۰ شب روز بعد با استفاده از بزرگراه ها و جاده های روستایی به شاه عالم رسیدم . من برای جلوگیری از ازدحام از جاده‌های مختلفی استفاده کردم که قبلاً هرگز آن‌ها را طی نکرده بودم. مانند جاده‌هایی که در کنار مزارع برنج، خانه‌های روستایی، مزارع نخل‌های روغنی، رودخانه‌ها و جنگل‌ها قرار داشتند.
وی گفت: این تنها مشکل نبود، ما برای یافتن مکان‌هایی برای غذا خوردن، سرویس‌های بهداشتی و مکان‌های استراحت مشکل داشتیم. اما سپاسگزاریم زیرا برخی از ساکنان در کنار جاده هایی که ما از آن عبور کردیم به ما کمک کردند و آب رایگان در اختیارمان قرار دادند.
همچنین زید گفت: که سفر او از منطقه کوالا به پورت دیکسون، که معمولا ۱۰ ساعت طول می کشد، در طول هاری رایای امسال به یک مصیبت ۱۹ ساعته تبدیل شد. سفر او در ساعت ۴:۳۰ صبح آغاز شد و ساعت ۹:۱۵ شب به مقصد رسید.
آتیرا نیز گفت: یک مسیر میانبر را از طریق چرو، که یک منطقه روستایی است، انتخاب کرد، اما در نهایت شلوغ تر از بزرگراه ها بود. هر کسی که از Waze استفاده می کرد از همان جاده استفاده می کرد. با این حال، من تقریبا یک ساعت گیر کردم زیرا دیگران برای جلوگیری از ورود به ترافیک بزرگراه همان راه را در پیش گرفتند. او گفت که باید هر ۳۰۰ متر از گوا موسانگ به گومبک باید از ترمز دستی استفاده می کرد.
مناطق استراحت و خدمات (RnR) نیز مملو از افرادی بود که به دنبال استراحت بودند و سعی می کردند از ترافیک اجتناب کنند. ازدحام در نزدیکی باجه های عوارضی در طول سفر آشکارتر بود و خطوط هوشمند هیچ تفاوتی با خطوط معمولی نداشت. من باید این واقعیت را بپذیرم که این بدترین ترافیکی بود که تا به حال تجربه کرده ام.
به همین ترتیب، صالح، در سفر خود از پراک به راونگ که نه ساعت طول کشید، همین اتفاق را تجربه کرد. او گفت که معمولاً فقط دو ساعت و نیم طول می‌کشید تا به مقصد برسند، حتی در سال قبل که از جشن عید برمی‌گشتند. سال گذشته با وجود توقف‌های مکرر در RnR، ازدحام ترافیک را تجربه کردیم، اما هرگز به بدی این بار نبود.
راننده دیگری به نام شارودین، هنگام تلاش برای بازگشت به خانه از کوالا ترنگانو به نیلای، همین وضعیت را داشت. وی راه های روستا را باریک، پر دست انداز و پر پیچ و خم توصیف کرد.
وی گفت: من به جای بزرگراه از جاده روستا استفاده کردم و سفرم حدود هشت ساعت طول کشید، در حالی که عمه ام از بزرگراه استفاده کرد و سفر او تقریباً ۱۶ ساعت طول کشید.
به گزارش نیواستریت تایمز، دانیل گفت: سفر وی از پاسیر ماس، کلانتان تا شاه عالم ۳۰ ساعت طول کشید. «فکر می‌کنم این بدترین ترفیکی بود که تا به حال پشت سر گذاشته‌ام، زیرا تقریباً نیمی از ۳۰ ساعت سفر تنها در کلانتان سپری شده است. در ابتدا می‌خواستم از بزرگراه ساحل شرقی بروم، اما ترافیک آنقدر بد بود که حتی یک سفر ۱۲ کیلومتری دو ساعت و نیم طول کشید. بنابراین تصمیم گرفتم دور بزنم و از گوا موسانگ عبور کنم، اما آنجا هم شلوغ بود. در نهایت از کامرون هایلندز گذشتم و به سمت بزرگراه پراک ادامه دادم.
دانیل گفت که سفر وی از ساعت ۵ بعد از ظهر روز شنبه آغاز شد و در ساعت ۱۱:۵۰ شب روز بعد با استفاده از بزرگراه ها و جاده های روستایی به شاه عالم رسیدم . من برای جلوگیری از ازدحام از جاده‌های مختلفی استفاده کردم که قبلاً هرگز آن‌ها را طی نکرده بودم. مانند جاده‌هایی که در کنار مزارع برنج، خانه‌های روستایی، مزارع نخل‌های روغنی، رودخانه‌ها و جنگل‌ها قرار داشتند.
وی گفت: این تنها مشکل نبود، ما برای یافتن مکان‌هایی برای غذا خوردن، سرویس‌های بهداشتی و مکان‌های استراحت مشکل داشتیم. اما سپاسگزاریم زیرا برخی از ساکنان در کنار جاده هایی که ما از آن عبور کردیم به ما کمک کردند و آب رایگان در اختیارمان قرار دادند.
همچنین زید گفت: که سفر او از منطقه کوالا به پورت دیکسون، که معمولا ۱۰ ساعت طول می کشد، در طول هاری رایای امسال به یک مصیبت ۱۹ ساعته تبدیل شد. سفر او در ساعت ۴:۳۰ صبح آغاز شد و ساعت ۹:۱۵ شب به مقصد رسید.
آتیرا نیز گفت: یک مسیر میانبر را از طریق چرو، که یک منطقه روستایی است، انتخاب کرد، اما در نهایت شلوغ تر از بزرگراه ها بود. هر کسی که از Waze استفاده می کرد از همان جاده استفاده می کرد. با این حال، من تقریبا یک ساعت گیر کردم زیرا دیگران برای جلوگیری از ورود به ترافیک بزرگراه همان راه را در پیش گرفتند. او گفت که باید هر ۳۰۰ متر از گوا موسانگ به گومبک باید از ترمز دستی استفاده می کرد.
مناطق استراحت و خدمات (RnR) نیز مملو از افرادی بود که به دنبال استراحت بودند و سعی می کردند از ترافیک اجتناب کنند. ازدحام در نزدیکی باجه های عوارضی در طول سفر آشکارتر بود و خطوط هوشمند هیچ تفاوتی با خطوط معمولی نداشت. من باید این واقعیت را بپذیرم که این بدترین ترافیکی بود که تا به حال تجربه کرده ام.
به همین ترتیب، صالح، در سفر خود از پراک به راونگ که نه ساعت طول کشید، همین اتفاق را تجربه کرد. او گفت که معمولاً فقط دو ساعت و نیم طول می‌کشید تا به مقصد برسند، حتی در سال قبل که از جشن عید برمی‌گشتند. سال گذشته با وجود توقف‌های مکرر در RnR، ازدحام ترافیک را تجربه کردیم، اما هرگز به بدی این بار نبود.
راننده دیگری به نام شارودین، هنگام تلاش برای بازگشت به خانه از کوالا ترنگانو به نیلای، همین وضعیت را داشت. وی راه های روستا را باریک، پر دست انداز و پر پیچ و خم توصیف کرد.
وی گفت: من به جای بزرگراه از جاده روستا استفاده کردم و سفرم حدود هشت ساعت طول کشید، در حالی که عمه ام از بزرگراه استفاده کرد و سفر او تقریباً ۱۶ ساعت طول کشید.
